یکی از کارهای خوبی که معمولا اکثر مومنین بهش دقت نمیکنند این روایت امیرالمومنین علیه السلام در نهج البلاغه هست:

يَا أَيُّهَا النَّاسُ، طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ…

ای مردم. خوش به حال کسی که انقدر مشغول پرداختن به عیوب خودش هست که دیگه وقت نمیکنه به عیوب مردم بپردازه…

میبینی طرف خودش سرتا پاش پر از عیبه. همینجوری حرف که میزنه بی تقوایی از دهانش خارج میشه ولی تا میبینه یه نفر یه اشتباهی کرده یا یه عیبی داره دنیا رو پر میکنه!

نه عزیز…

آدم مومن به کی میگن؟

به کسی که از صبح تا شب فکر و ذکرش این باشه که هی به خودش مراجعه کنه و بگرده ببینه چه عیوبی داره هی عیباش رو برطرف کنه. همش مشغول خودش باشه…

حاج اقا یعنی امر به معروف نکنیم؟

بزرگوار خوب دقت کن:

انسان مومن اگه امر به معروف و نهی از منکر هم میکنه این کار رو به عنوان یک عبادت برای خودسازی خودش انجام بده نه گیر دادن الکی به مردم.

در واقع امر به معروف یکی از مراحل خودسازی خود ما هست. هدف امر به معروف باید این باشه که روح خودمون رو بزرگ کنیم. برای همین کاری هست که بسیار دقیق و حساب شده باید باشه.
ایمان = خوسازی + جامعه سازی